01/01/2020 Garuda Indonesia

1 januari 2020, om 05:30 naast mijn bed klaar om te vertrekken richting Amsterdam. Over een goeie rutsch gesproken. Wetende dat het het laatste nachtje in mijn bedje in Hegelsom is voor ruim 2 maanden heb ik niet zo goed geslapen. De volledige 2 uur in de auto naar Amsterdam controleer ik zo'n 14 keer angstvallig of ik alles heb; portemonnee, telefoon en visum. 'De rest kun je daar kopen', en zo is het ook wel. 

Eigenlijk ben ik nooit langer dan 2 weken aaneensluitend van huis geweest, daarbij niet eens buiten Europa. Bij het afscheid met mijn ouders en jongste zusje bekruipt me toch een verdrietig gevoel. 2 maanden. 60 dagen. Samarinda. Indonesië. Niet om de hoek om het zo maar te zeggen.

Als ik mijn reisgenootje Milou na de douane zie kan ik dit gevoel gelukkig enigszins van me afschudden. We wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar en het is te merken dat we allebei even moe zijn. Slaaptekort, spanning en twee uur vertraging zijn dan niet de ideale combinatie. Het valt meteen op dat het personeel van Garuda Indonesia erg mooi gekleed is en er piekfijn uitziet. Als we om 13:00, 2 uur later dan gepland, goed en wel de lucht ingaan val ik al snel in slaap. Deze eerste vlucht duurt 12,5 uur. Onze eerste maaltijd is warm: in Indonesië is het namelijk zo'n 7 uur later dan in Nederland. De tweede maaltijd bestaat uit scrambled eggs. Na deze vlucht landen we op Sumatra, waarna we na een overstap van 3 uur door zullen vliegen naar Jakarta, om hier het vliegtuig naar Balikpapan te nemen. Door onze vertraging wordt dit mogelijk wat spannender, maar we zijn beiden te moe om ons er heel druk over te maken. Uiteindelijk stappen we ook zonder problemen over op Sumatra. Bijzonder is dat we onze bagage, nadat we deze van de band afgenomen hebben, bij de arrivals weer af kunnen geven aan een meneer die zegt; 'zet hier maar neer'. 'Hier' is ergens midden in de hal. Wat onwennig hebben we onze bagage daar toch maar achter gelaten. In Jakarta ben ik blij om mijn koffer goed en wel te zien; de koffer van Milou ligt echter niet op de band. Als ik ga vragen waar ik mijn koffer opnieuw in kan checken blijkt dat ik deze niet af had hoeven halen. Opnieuw mag ik mijn koffer aan deze meneer geven die er persoonlijk op gaat toezien dat hij in het vliegtuig komt. Een controlfreakje als ik wordt daar toch een beetje nerveus van. Wonder boven wonder staan Milou en ik op 2 januari om 19:30 lokale tijd beiden met onze koffers aan de balie van de Kangaroo Shuttle Service Balikpapan Airport. Met inmiddels 4 vliegtuigmaaltijden achter de kiezen in 31 uur kan ik deze voorlopig even niet meer zien. Vanuit hier is het nog een reis van 4 uur naar Samarinda en het Meta Guest house waar we verblijven. Het shuttlebusje is luxe uitgerust, met tv, stroom en water in fles, maar de rijstijl van deze meneer is niet echt om over naar huis te schrijven. Blij dat mijn moeder hier niet bij is sjeezen we door de afgelegen wegen met grote hoogteverschillen die tussen Balikpapan en Samarinda liggen. Na 35 uur reizen komen we om 00:00 uitgeput in de gietende tropische regen aan bij ons Guest House. Na wat rondvragen ontmoeten we de zeer vriendelijke bewaker. Hij heeft bijna geen tanden meer maar dat mag de pret niet drukken want hij heeft wel een paraplu die hij met me wil delen. Eenmaal binnen laat hij ons de kamers zien en legt hij met handen en voeten uit hoe alles werkt. Ik ben verrukt om te zien dat er airco is, en deze blijkt het ook nog heel goed te doen. Als groentje in Azië moet ik bij het zien van de douche en hoe oud alles is toch even slikken.

Tsja, ik heb het nog goed getroffen, dat zie ik inmiddels ook in. Maar ik zou liegen als ik zei dat ik er meteen aan gewend was. Douchen zonder een natte wc-bril gaat dus niet. Doorspoelen trouwens ook niet. Met redelijk wat geweld moet ik het teiltje gevuld met water in de wc mikken in de hoop dat deze doorspoelt. Men gebruikt hier over het algemeen geen wc-papier, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ik inmiddels mijn handschoenen al aan heb mogen trekken om wat vastgelopen wc papier uit de wc te vissen. Smakelijk. Vrijdag bestaat voor ons vooral uit slapen en de buurt verkennen qua supermarkten, banken, het ziekenhuis en de universiteit.

Gelukkig ben ik niet het enige prinsesje in ons stulpje. Op vrijdagavond komt Bram aan vanuit Bali. Als hij in eerste instantie alleen puur bruin water uit zijn douche krijgt baalt hij ook. We spreken af om een goede nachtrust te houden en zaterdag met frisse moed opnieuw de dag tegemoet te gaan.