04/01/2020 Bule

Na een goede nachtrust trekken we eropuit. In eerste instantie doen we een poging om naar het centrum te wandelen, op zoek naar wat lekkers te eten en een terrasje. We merken meteen dat de Indonesische bevolking nou niet bepaald gewend is aan blanken, of 'bule' zoals we genoemd worden. Overal op straat wordt naar ons getoeterd, en overal waar we plaatsnemen of iets te lang stilstaan worden we gefilmd, of moeten we mee op de foto. Apart om te zien dat mensen hier ondanks het verleden toch zeer blij zijn om Nederlanders te ontvangen. Mensen lachen breed naar ons en gezichten lichten nog meer op wanneer we vertellen waar we vandaan komen.

Met het lopen naar het centrum wil het nog niet zo vlotten. De afstanden zijn wat langer dan we in eerste instantie ingeschat hadden. Hierop besluiten we een taxi naar het centrum te nemen. Dit gaat hier heel gemakkelijk via de Gojek app. Als we een aftakking van de rivier overgaan kijken we recht op de sloppenwijk die hier aanligt. Dit zijn echt de typisch grijze huisjes van golfplaten. Indrukwekkend en verdrietig om te zien. In het zogenaamde centrum ziet alles er eigenlijk even vervallen uit als bij ons in de buurt. Veel mensen zitten in kleermakerszit in of voor hun huisje. Van het eten wat je op straat kunt kopen (met name ayam - kip en fruit) vragen we ons een beetje af of onze witte magen dat aankunnen. We besluiten toch een fruitmix te kopen, waar ook de beruchte Durian inzit. Deze kraampjes staan overal langs de weg. Ze stinken enorm, maar het fruit wat erin zit is toch erg lekker.

Het idee van een terrasje pakken ligt al snel achter ons, dat is hier niet echt aan de orde. Aan de grote wegen komt heel erg veel verkeer langs, wat eigenlijk nooit stilstaat. Het lijkt sport om zoveel mogelijk mensen op een scooter te vervoeren. Regelmatig komen er 'gezinsscooters' langs waarbij tot wel 4-5 mensen op een scooter plaats genomen hebben. Zebrapaden zijn hier ook voor de sier. Regelmatig zit er een gat in het trottoir waardoor je rechtstreeks op de riolering kijkt. Je vergapen aan de omgeving is dus niet zonder risico's. Terrassen hebben ze sowieso niet. Wel heel veel hele warme eettentjes zonder airco. Al het haar wat ik verlies, verlies ik dan ook niet echt omdat het aan me blijft plakken door het zweet en de dikke laag zonnebrand die ik op heb. We besluiten wat te eten bij café Violate; een modern tentje temidden van alle scooter reparateurs, automonteurs, straateettentjes en marktkraamachtige verkoopstallen. Hier drink ik de zoetste latte macchiato van mijn leven (misschien überhaupt wel het zoetste wat ik ooit geproefd heb) en eet Bram een zeer pittig nasigerecht, wat bij het bestellen volgens de ober niet minder pittig kan maar waar de pure pepers wel nog in te zien zijn. Achja, eigenlijk heeft hij ook wel gelijk. We moeten ons maar aanpassen. Dus bestelt Bram nog maar gauw een mierzoete macchiato om het branden te stelpen.

Hierna vindt weer een van de ons inmiddels bekende tropische regenbuien plaats. We nemen een Gojek naar de 'Big Mall', zoals het hier heet. Een modern winkelcentrum van 4 verdiepingen, waar we opnieuw een heuse bezienswaardigheid zijn. Bij de winkel waar we een paar kekke blousjes scoren, moeten we dan ook weer met het personeel op de foto. Verder wandelen we een beetje rond en klooien we wat aan in de kidszone. Je kunt hier overigens super veel nep kopen, waarvan Bram precies kan vertellen wat een goeie nepperd is en wat een slechte nepperd is. Zo heb je een goed lijkend Daniel Wellington horloge voor nog een 3 euro. Garantie zal er alleen niet op zitten.

Nadat we alle 4 de verdiepingen gehad hebben houden we het weer voor gezien en nemen we een taxi naar de lampion garden; een bezienswaardigheid langs de rivier in Samarinda waar 's avonds in het donker de lampionnetjes mooi oplichten. Het is echter nog geen donker, en opnieuw zijn er geen terrasjes langs de oever van de rivier te vinden. We duiken een straatje in waar we het drukke leven van Samarinda tegenkomen; een man die zo'n 50 kippen aan zijn scooter heeft hangen, kinderen die op straat of voor winkels spelen, en opnieuw heel veel vervallen winkeltjes en kraampjes. Grappig om te zien dat de bevolking van Samarinda zowaar nog meer hun ogen uitkijken dan wij om ons bouleh te zien. Net als wij dit nog nooit eerder gezien hebben, zijn er mensen die ons en dan met name onze huidskleur ook nog nooit eerder gezien hebben. Bij het restaurantje waar we gaan zitten bestellen we een kokosnoot. De familie (van de eigenaar, lijkt het) vindt het allemaal erg spannend om ons te zien en ons te bedienen. Uiteindelijk eindigt ook dit weer met een fotosessie.

's Avonds gaan we in de buurt van ons guest house een hapje eten. Dat is nog best lastig uit te kiezen in het begin. Op veel plekken ligt het eten soort van kant en klaar in een kar, en kun je rijst met kip kopen. We stoppen bij een tentje wat we in de taxi gespot hebben en wat er erg gezellig uitzag. Het heet Angkringan Mastumin en het geeft een soort van Buurt BBQ vibe af. Het eten ligt in bakken en er is zeer veel keuze. Je kunt alles opscheppen wat je hebben wilt en vervolgens loop je naar de balie, waar je iets te drinken kunt bestellen. Vervolgens geef je je bord af aan de meneer die staat te grillen, en na een tijdje krijg je je eten warm opgediend. Hier betalen we, met 3 personen in totaal 81,000 rupiah voor (5,26 euro). Voor nog geen 2 euro per persoon kun je hier vrijwel onbeperkt eten dus. Maar was het ook lekker? Absoluut. En de sfeer is ook erg goed. Mensen zitten buiten aan lange tafels en ondanks dat ik de taal niet spreek merk ik dat mensen het heel gezellig hebben. Deze gaan we zeker onthouden.

We krijgen zin om op stap te gaan, en van een medestudent die hier al eerder geweest is heb ik gehoord dat we daarvoor terecht kunnen bij Dejavu. Als de taxi ons hier afzet staat er een grote banner met 'babes night' bij de ingang. De bevolking is hier vrij gelovig, en voor 85% islamitisch ongeveer. Dit betekent dat je overdag in lange kleding loopt, ondanks de temperatuur, en dat veel vrouwen daarbij ook een hoofddoek dragen. Je begrijpt mijn verbazing dus als ik bij binnenkomst een zeer donker tentje zie, met luxe loungegedeeltes waar vriendinnengroepen rondlopen in de meest schaarse kleding. Zelf draag ik mijn kanten blauwe jurkje met bedekte schouders wat dubieus tot net onder/net boven de knie komt, waar ik me in de taxi al zenuwachtig over aan het maken was. Niet nodig dus, meisjes dragen hier minijurkjes die niet alleen heel strak zitten, maar waar ook nog uitsnedes ter hoogte van de taille inzitten, waardoor complete stukken huid te zien zijn. Ik leg er mijn hand voor in het vuur dat in Nederland IEDEREEN je aankijkt als je zo een uitgaansgelegenheid binnenloopt. Hier dus niet.

Nadat we in het loungegedeelte een hapje en een drankje gedaan hebben verplaatsen we ons naar de zaal, het 'clubgedeelte' waar we verwachten dat het te doen is. In eerste instantie proberen we plaats te nemen aan een hangtafel met stoelen. We worden echter naar de stoelen aan de bar verwezen. Blijkbaar mogen we hier niet zitten, we vermoeden dat deze plekken gereserveerd zijn. Gaandeweg blijkt echter dat het omgekeerde aan de hand is; opnieuw zijn we een bezienswaardigheid vanwege onze huidskleur. Wat opvalt is dat vanaf onze plek steeds DJ's, zangers, zangeressen en andere artiesten zich naar het podium begeven. Zijn we nu bij de artiesten neergezet? Een oudere man die aan een tafel zit met zijn dochter (of ben ik nu naïef?) komt met Bram praten en biedt ons 3 biertjes aan. Ook de artiesten willen met ons kletsen (in gebrekkig Engels). Het gerucht gaat rond dat we dokters zijn (dankzij onze nieuwe vriend Wandi) en Milou krijgt een liefdesverklaring: why didn't you tell me you're also a doctor? I love you. Erg vreemd allemaal.

Het duurt lang, maar uiteindelijk komt het feestje een beetje los. Vooraan heb ik het prima naar mijn zin. Wel wil weer iedereen met ons op de foto, en wordt vaak gevraagd of Bram mijn husband is, of ik single ben, wat mijn nummer is. Sommige jongens komen zelfs met 'my friend likes you, but he is too shy'. Milou en ik zijn zeker niet de enige meiden, maar dus wel de enige bouleh meiden. Heel, heel erg apart dat mijn huidskleur mensen blijkbaar heel zenuwachtig maakt om met mij in gesprek te gaan, terwijl tegelijkertijd eigenlijk ook iedereen hierdoor met mij in gesprek wil. Uiteindelijk vindt een van de DJ's het genoeg geweest met ons gedans vooraan tussen het publiek. We moeten meekomen naar een soort entresol, waar de artiesten ons volgooien met flessen sterke drank en opnieuw allemaal met ons op de foto willen. De meiden vertellen me hoe mooi ik ben, en dat ze wilden dat ze ook zo mooi waren 'You so beautiful, I not beautiful'. Als ik 100% nuchter was had ik me heel ongemakkelijk gevoeld, maar de drankjes maken dat ik heel erg in de ontkenning schiet en mijn stinkende best doe hen aan te praten dat ook zij stuk voor stuk knappe meiden zijn, maar zoals wel te verwachten geloven ze dit niet.

Uiterlijk is wel duidelijk heel belangrijk hier. Vooral boven valt de oppervlakkigheid me wel een beetje op. Van de meiden die ik moet vertellen dat ze echt wel knap zijn, vermoed ik namelijk dat ze veel knapper zouden zijn zonder de hele dikke laag make up die ze allemaal op hebben. Mensen staan vooral met hun telefoon in de hand te instagrammen, willen mijn instagram, willen met ons op de foto. Ik kijk een beetje beteuterd naar beneden waar mijn nieuw gemaakte vrienden (zij het ook heel nerveus, maar minder pronkend) de tijd van hun leven hebben. Als ik tegen een van de DJs zeg dat ik beneden ga dansen kijkt hij me aan alsof hij het in Keulen hoort donderen. Een vriendje minder, maar dat maakt me eigenlijk niet uit. Ondertussen zijn er meiden in zeer schaars ondergoed op het podium verschenen, die op hoge hakken uitdagend dansen. In Nederland kijken we hier ook van op, for sure. Ik zie een stelletje dansen, maar durf for some reason geen selfie te nemen, zoals ik in Nederland wel zou doen. Om 3 uur sluit deze tent, en om 20 voor 3 besluit ik ondanks dat het erg leuk is, dat het maar beter is om niet met iedereen tegelijk de club uitgeveegd te worden. 

Om deze verstandige beslissing ben ik bij dezen door mijn huisgenootjes gekroond tot mama Lisa (75 kamelen) met de kids; Brammetje (63 kamelen) en ons Milouke (72 kamelen)