10/01/2020 Dimana Wandi?

Aarzelend ben ik vandaag toch maar weer aan het zwembad gaan liggen, om deze keer heel erg goed op mijn hoofd en rug te letten. 's Avonds ben ik gelukkig niet nog roder geworden, maar ik weet dan ook niet of dat nog gekund had.

Voor het eten maak ik me klaar om op stap te gaan en bel ik weer even lekker naar huis. Tijdens dit telefoongesprek zie ik een salamander over de muur sjeezen en begin ik, vanzelfsprekend, te gillen om Bram en Milou. Zij komen hem heldhaftig weghalen, wat bij een eerste poging niet lukt maar bij een tweede wel. Heb me weer van mijn beste kant laten zien. Als de storm is gaan liggen durf ik hem een naam te geven; Harry, naar de salamander van Death in Paradise. Misschien maakt dit hem iets minder angstaanjagend. 

Het is weer weekend jongens! Hard gewerkt deze week, dus dit uitje hebben we wel verdiend. (licht sarcasme) Wandi, onze nieuwe vriend die we met stappen hebben leren kennen, die ook in het ziekenhuis werkt, en die vermoedelijk de dader is achter het gegeven dat heel de Dejavu op de hoogte was van het gelogen feit dat wij dokters zijn, nodigt ons uit om mee te gaan naar Portable; een tentje in Samarinda Square, eigenlijk nog het fijnste winkelcentrum wat we tot nu toe gezien hebben. Bij binnenkomst zien we verheugd dat hier ook een MacDonalds in zit; Hoera! Goed om te onthouden voor morgen. In Portable vliegt weer al het personeel op ons af. Ik bestel een mushroom lasagne en we drinken Bintang biertjes. Er speelt afwisselend een DJ en een bandje. Het bandje nodigt het publiek uit om mee te zingen op het podium, in een soort karaoke setting. Het lijkt wel of iedereen hier kan zingen. Wandi vliegt continu van tafel (hij heeft blijkbaar al eerder gegeten met zijn vrienden) en komt dan weer terug. Tijdens het eten blijft hij lange tijd weg, where's Wandi? Vragen we ons dan ook af. Het antwoord wordt me pijnlijk duidelijk: hij heeft besloten dat het onze 'time-to-shine' is, en Milou en ik mogen knarsetandend Shallow van Lady Gaga gaan vertolken op het podium. Ik kan dus totaal niet zingen, dat is algemeen bekend, en met iets meer drankjes op zou ik er ook wel uit mezelf gaan staan, zij het niet dat dit een wel erg onbekende omgeving is. Maar opnieuw is iedereen dolenthousiast over mijn valse stem, klappen ze en lachen ze me vriendelijk toe. Alleen Brammetje staat ons uit te lachen en te filmen, de lafaard ;)

Maar de kop is eraf! Al eerder hebben we een karaoketentje in de buurt van ons Guest House gespot; dit staat nu dus ook op onze bucket list om nog toe doen voor we Samarinda over 7 weken verlaten.

Om niet in herhaling te vallen trekken we de avond door naar Muse; een andere grote club in Samarinda. Hier is het een stuk rustiger dan in de Dejavu. Opnieuw zijn de artiesten gek van ons. De mannelijke zanger maakt het gebaar naar me wat wij zouden verstaan als 'geld'. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Ik krijg te horen dat het hier om de wijsvinger en de duim gaat; dit zou een hartje vormen. Het betekent dus 'ik hou van je'. Liefdesverklaring nummer twee. De zangeres is wat relaxter, ze lacht hem uit en gaat met me in gesprek, zegt dat ik me maar niets van deze 'crazy boy' aan moet trekken. De hele avond krijg ik dit gebaar als hij op het podium staat, maar ik vermaak me verder best. Er zijn twee jongens op hoge hakken en korte naveltruitjes binnen gekomen. Wandi zegt 'they are the gays'. Ze zijn blijkbaar de dansers van de avond, en als ik later in gesprek met ze raak blijken ze een stel te zijn en hier altijd samen te dansen. Ik vind het zoals verwacht weer helemaal mooi. Brammetje verdiept zich in de prijzen van de prostituees in deze club, dat blijkt een groot deel van het vrouwelijke publiek te zijn. Op de weg naar huis dreunt hij zo alle prijzen op.

Aan het eind van de avond ben ik dan dankzij de halve liters bintang en mijn eigen schuld omdat ik weer eens gezegd heb dat Tequila mijn favoriete shotje is toch een beetje zatjes. Wandi, die een paar biertjes en twee shotjes gehad heeft en met de auto is (onverantwoord, sorry mama), brengt ons naar huis. Vanavond is Milou mama, ze brengt ons sjips en 'susu es' (milk on ice) en zo vallen we in slaap.