11/01/2020 Pesut mahakam

Wandi is een heel vrolijk mannetje overigens, die blijkbaar geen genoeg van ons krijgt ondanks dat we nauwelijks kunnen communiceren. Hij no speak English. Wij bahasa Indonesia tidak. Het houdt hem niet tegen om ons uit te nodigen voor een boottripje om 15:00. Ik wordt om 13:00 wakker met een kater, en een bloedneus. We zijn inmiddels al iets te gewend aan de apunctualiteit van de mensen hier, en komen daarom zelf pas tegen half vier bij hem aan. Blijkbaar vertrekt de boot om 16:00, oeps. Hij racet nog meer dan gewoonlijk door de straten van Samarinda, wat best lastig is, omdat heel veel mensen proberen te racen en het verkeer daardoor geregeld vastloopt. Bram en ik zitten met een dikke toeter op de achterbank, als dat maar goed gaat op die boot. Een geluk bij een ongeluk is dat we die van 16:00 missen, we moeten nu dus op die van 18:00 wachten. In de tussentijd gaan we naar het Masjid Islamic Center, waar een prachtige moskee staat. Terwijl we deze staan te bewonderen, komt een klas op ons afgesneld. Of we met hen op de foto willen; prima weer. Ik stel voor om op zn minst met de moskee op de achtergrond op de foto te gaan, hier wordt wat lauwtjes op gereageerd. Omdat ik het zo graag wil gebeurt de groepsfoto dan toch met al het moois op de achtergrond. Vervolgens worden er nog allerlei individuele foto's genomen, en Milou en ik nog met de meiden. Ik wordt links en rechts getagd op instagram, een jongen zet erbij; met mijn nieuwe vriendin. Hierna doen we onze schoenen uit en vluchten we gauw op blote voeten de binnenplaats op. Het is echt machtig mooi hier. Het leukste om te zien vind ik nog hoe kleine kindjes rondjes rennen op de binnenplaats en spelen, terwijl ouders tevreden vanaf de trappen toekijken. Wandi ontpopt zich tot een ware fotograaf en neemt genoeg foto's van ons voor een hele album release. Om niet opnieuw te laat te komen, begeven we ons deze keer op tijd naar de boot.

De boattour heet Pesut Mahakam, naar de dolfijn die je hier zou moeten kunnen spotten. Met de dolfijntjes valt het echter tegen, ook wordt het rond dit tijdstip snel donker en begint het hard te regenen, waardoor van het uitzicht ook al snel niks meer terecht komt. Een vader vraagt met of ik met zijn twee dochters op de foto wil, wolkjes van meisjes die erg verlegen lijken. Ik geef ze een handje en stel me voor als Lisa. Mijn kater verdwijnt als sneeuw voor de zon op het moment dat er een klein kindje met zijn vader en moeder bij ons komt zitten. Zijn naam is Raffli. Als ik het goed begrijp is hij drie maanden oud en de jongste van vijf. Wandi treedt als 'vertaler' op, en al snel moet ik met hen op de foto en moet ik met haar andere kinderen facetimen. Dan vraagt ze of ik hem vast wil houden, en voor het eerst ben ik 100% okay met het feit dat dit natuurlijk alleen maar is omdat ik bouleh ben. Het is zo'n geweldig lief mannetje, hij kijkt me met grote ogen aan en begint te glimlachen. Pas maar op, zeg ik hem met een glimlach, dalijk neemt deze witte mevrouw je mee naar huis! Zijn moeder lacht vertederd; ik denk niet dat ze me verstaan heeft. Zijn vader maakt foto's. Ik kan zo wel voor altijd blijven zitten. De twee meisjes die op het binnendek spelen steken af en toe hun hoofdjes om de hoek en roepen dan heel hard: HALOOOO LISAAAA. Ik lach en roep Halo terug, dan rennen ze weer giechelend weg. 

Wandi wil ons nog voorstellen aan de kapiteins. Zo zitten we á la titanic op een gegeven moment voor in de boot. Omdat het toch wel erg hard is gaan regenen, draai ik me al snel om. Daar wordt ik op mijn weg terug gevangen door de gastvrouw, ze trekt me op het podium en vraagt of ik mee wil dansen. Ik ben de beroerdste niet, dus ik zeg natuurlijk ja; onder de voorwaarde dat de twee meisjes met me mee komen dansen. Iedereen vindt het prachtig, en de meisjes komen ook steeds meer los, tot ze op een gegeven moment stralend staan te dansen. Dat vind ik nou mooi. Er is hier een dansje, wat doet denken aan de dromendans, op een nummer waarvan ik dacht dat het een kinderliedje was, maar wat volgens Wandi treurig blijkt te zijn, weet ik nu (niet dat ik weet waarom). Het nummer duurt in ieder geval erg lang. Na zo'n 6 minuten plof ik behoorlijk bezweet weer op mijn stoel. Ik krijg 5 minuten rust gegund; daarna komen de meisjes me weer halen. We gaan er weer voor! Naderhand geef ik alle kids high-fives en bedank ik ze voor het dansen. Ik vond het namelijk zelf misschien nog wel het leukste van iedereen. Als de meisjes nog eens terugkomen blijkt dat ze gelukkig niet meer willen dansen (ik ben namelijk op) maar een selfie met me willen. Het resultaat zal ik hier nog even bijzetten.

Als we van de boot afkomen hebben we trek. Wandi rijdt met ons naar Samarinda Square want we hebben onze zinnen gezet op de mac. Hijzelf heeft met een vriendin afgesproken om een hapje te eten in het Aston hotel; behoorlijk fancy, maar door de taalbarrière wordt ons niet echt duidelijk of dit nou een date is. Hij zegt ons te bellen als we klaar zijn. Bij de mac lijkt het alsof mijn kater met een dikke klap terug komt. Net voor de wc wordt ik behoorlijk vagaal. Nadat ik wat gegeten heb gaat het weer redelijk, maar blijf ik wel wat licht. De dag is om voor mij en Wandi is zo lief om ons naar huis te brengen. Als ik lekker in mijn bedje lig ben ik behoorlijk opgelucht.