12/01/2020 Demam

Het is zo ver, deze tatta is ziek. Zelf vermoed ik dat ik turista heb, Bram speculeert al over Malaria, Dengue en buiktyfus. Veel spannender natuurlijk. Helaas kan hij bij lichamelijk onderzoek niks verontrustends vinden anders dan koorts, 'demam', een temperatuur van 38.1. Vannacht heb ik flink lopen spacen. Als ik mijn ogen opendeed zag ik allerlei spinnetjes over de muur langs mijn bed kruipen. Op een gegeven moment heb ik de deur op slot gedaan omdat ik er van overtuigd was dat er iemand aan het voeteneinde van mijn bed stond. Op een ander moment was ik er van overtuigd dat Milou met een lieveheersbeestje in haar handen naast mijn bed zat. Verder brandt mijn huid flink bij aanraking en doen al mijn gewrichten en spieren pijn. Ook hing ik zo ongeveer ieder halfuur boven het toilet. De buikkrampen vind ik nog het vervelendst. Ik vind mezelf geen aansteller als het om buikpijn gaat, maar dit is toch wel van een ander kaliber. De diclofenac's durf ik maar even niet te nemen, bang voor het effect op mijn darmen. Van de loperamide neem ik er voorzichtig een. Wel lijkt de ORS me een goed idee; bijdrinken gaat namelijk niet zo goed. Van alle intake krijg ik buikkrampen, dus je snapt dat de motivatie hiertoe laag is. Zondag gaat het niet veel beter met me. Voorzichtig eet ik wat kale noodles. Ik ga niet mee lunchen met onze guesthouse houders, die ons uitgenodigd hebben. In eerste instantie zouden we naar Pampang gaan, maar het dorp is onbereikbaar door de vele regen die er gevallen is. Voor mij een kalmerend geluid vannacht, maar voor de inwoners van Indonesië is het vreselijk. De laatste flood die het ziekenhuis deels onder water heeft gezet is 6 maanden geleden werd me in het ziekenhuis verteld. Op dit tempo verbaast het me niets als dit binnenkort nog eens staat te gebeuren. Als dit zo is kan er dus niet geopereerd worden. Alleen de ICU, PICU en NICU liggen hoog genoeg om beschermd te zijn tegen het water. Bram en Milou komen tussendoor af en toe thuis om te checken hoe het met me gaat, erg lief. Ik kom niet veel uit bed, slaap wel veel, en luister af en toe naar mijn luisterboek. 's Avonds voel ik me al iets beter, maar is mijn koorts wel doorgestegen naar 38.7. Ik slaap de hele nacht door. Op een gegeven moment heb ik het zo heet dat ik met kleren en al onder de douche ga staan. In de ochtend voel ik me stukken beter. Mijn temp is gezakt naar 36.9 en ik eet het soepje dat Bram en Milou gisteren voor me meegenomen hebben op. 

Ik baal er wel van dat ik de eerste 'echte' dag in het ziekenhuis gemist heb, maar volgens Bram en Milou hoef ik hier niet rouwig om te zijn. Zij hadden om 8 uur een afspraak met dr. Carta, die om 10 uur verscheen, toen dezelfde rondleiding over de Flamboyan ward gaf die we al eerder gehad hadden en met hen het tripje naar de Derawan en Maratua eilanden besproken heeft. Opnieuw binnen een halfuur klaar. Nouja, dat tripje staat in ieder geval vast nu. Toch iets bereikt vandaag.

Harry is trouwens terug! Het leven buiten heeft hem goed gedaan, want hij is flink gegroeid. Hij heeft zich achter het schilderij in de keuken verstopt. Ik heb me op mijn kamer verstopt. Goede verstandhouding hebben we zo, vind ik zelf.
 

Los van Harry hebben we nog een nieuwe huisgenoot. Ik heb hem nog niet gezien maar wel gehoord. Hij slaapt in de kamer tegenover me en snurkt zo hard dat het lijkt of hij alle bomen in de omgeving hier aan het omzagen is, en dat zijn er nogal wat. Vanavond kruip ik maar weer eens op tijd onder de wol, in de hoop morgen fit te zijn voor de geplande 'lecture on malaria' van 08:00.