01/02/2020 Perjalanan

Februari, nieuwe ronde nieuwe kansen. Vandaag word ik met een behoorlijke kater wakker. Niet van de drank, na een drankje ben ik namelijk gestopt met het vermoeden dat het er wel eens op neer zou kunnen komen dat ik zou moeten rijden, of in ieder geval een mama rol op me zou moeten nemen. Vandaag staat een tripje naar het strand in Balikpapan op de planning. Uiteindelijk gaan tot mijn opluchting alleen Izzan en Ermina mee, waarbij Izzan rijdt. Door alle ophef van de vorige avond heb ik niet echt met Izzan gepraat, maar hij blijkt een hele aardige jongen te zijn, heel anders dan de anderen. Het strand in Balikpapan is niet per se super mooi, maar de zonsondergang is dat zeker wel. Al met al een goede locatie voor wat foto's en om te skypen. Er wordt ook nog even in de zee gezommen, voor de meisjes met kleren en al zoals dat hier gaat. We eten bij een restaurant waar de vis je aankijkt en je in de vitrine aan mag wijzen welke je wilt. De soorten zijn oneindig, maar omdat ik eens geen zin heb met mijn handen te eten bestel ik een gemixte visgril waarbij alles al ready to eat is. Het is wel amusant om te zien hoe Ermina, Izzan en Bram de vissen uit elkaar pulken. Op weg terug mag ik dj'en (wat ik beter kan dan Bram) en gaan we nog even door de macdrive voor een mcflurry oreo. Ik heb het echte roadtrip gevoel en ben weer helemaal vrolijk.

We zijn wel een beetje laat thuis, en dat merk ik de volgende dag. We hebben met Ermina en dr. Tiara afgesproken om te helpen bij de zondagochtendmarkt die om 07:00 van start gaat. Hier deelt puskesmas Sempaja gratis vitamine A uit aan jonge kinderen, en kun je je bloeddruk laten meten. Ik bemoei me zoals vanzelfsprekend vooral met het eerste. De ingenieuze manieren waarop ik de afgelopen jaren geleerd heb medicatie toe te dienen blijken nu ook goed van pas te komen. Er is ook nog even tijd voor een morning work-out, waar ik vooral voor de foto even aan meedoe, en daarna is het tijd om de lokale snacks van de markt te proeven. Ik eet een soto Banjjar (zonder kip), en Bram maakt de fout om de pittige sambal van dr. Tiara te proeven. Gaat helemaal mis dus. Van de lokale snack Takoyaki ben ik niet zo gecharmeerd, maar misschien ligt het aan de squid variant.

In de middag gaan we naar Pampang, waar de Dayak mensen wonen en een authentiek dansoptreden geven. Ermina is er helemaal enthousiast over, want die is er ook nog nooit geweest. Over het dansen ben ik ook enthousiast, het ziet er erg mooi uit, en deze bule mag zelfs haar debuut maken. Als ik aan de beurt ben om mee te dansen, wordt er heel hard 'BULE' 'BULE' geschreeuwd vanuit het publiek. Zo van, die witte zal toch wel geen ritme hebben. Tot ieders verbazing houd ik het het langste vol van iedereen en daarvoor krijg ik een daverend applaus. Ha, wat nou Bule.

Daarna breekt de culturele hel los. Na afloop van het optreden kun je op de foto met de mensen, en ook hun kleding passen. Omdat Bram en Ermina dit graag willen gaan we hierin mee. Het ergste moet dan nog komen. Op het moment dat we volledig gekleed zijn, willen alle indonesische toeristen met ons op de foto in dayak kleding, niet met de echte dayak mensen. Al deze mensen hebben nu dus dalijk vakantiefoto's met mij, als nepdayak. Behoorlijk genant dus.

Na 1000000 foto's waarbij we ook nog een paar folderkiekjes moeten schieten terwijl we zogenaamd aan het shoppen zijn bij de souvenirwinkeltjes (zucht) ben ik blij dat we huiswaarts keren voor een lekkere nasi goreng, waarbij Andrei en Sutar ook nog aansluiten. We sluiten de avond af met wat typisch K-Pop dansen bij de game-arcade. Ermina verslaat mij natuurlijk dubbel en dwars in dit spel we hebben toch een leuke avond. Nu is het Milou's beurt om er niet zo lekker aan te zijn, dus we besluiten op tijd dat het mooi geweest is en we naar huis gaan.

Morgen begint onze week in Puskesmas Lempake, waar de man van dr. Tiara de leiding heeft. Als hij een beetje op zijn vrouw lijkt wordt dit dus een topweek.