28/01/2020 Penasaran

Vandaag zitten we al om 07:10 aan het ontbijt bij de puskesmas, lekkere mie goreng. Ik heb een cappuchino besteld die zo zoet is dat mijn tanden er bijna uitvallen. Per ongeluk dus. Vandaag gaan we naar een water depot. Water wordt hier uit de Mahakam rivier gehaald, die behoorlijk vervuild is. De regering reinigt dit water tot een punt waarop het geschikt is om te douchen en het toilet door te spoelen, maar voor drinkwater is de bevolking afhankelijk van depots. Dit lokale kraampjes waar op kleine schaal (1200 L/dag) water gereinigd wordt en verkocht wordt in tanks van 20 L aan gezinnen voor 5,000 rupiah per tank. Zo kan deze specifieke handelaar zo'n 20 gezinnen per dag van water voorzien. Voor controle van de kwaliteit van het water heeft puskesmas sempaja een programma opgezet, als een uiting van hun algemene doel om de algemene gezondheid en preventiezorg onder de bevolking verder te ontwikkelen. 15 depots doen er aan mee in het district van onze puskesmas. Deze heeft de prijs beste depot gewonnen; 2/5 sterren. Een aantal voorwaarden waar het depot aan moet voldoen is dat er een wastafel moet zijn zodat degene die met het water werkt zich steeds opnieuw kan wassen, de tanks moeten gereinigd worden alvorens ze gevuld worden, er mag geen ongedierte in het verblijf aanwezig zijn en de eigenaren moeten regelmatig algehele gezondheidschecks ondergaan. Ook moet de omgeving vrij zijn van vervuiling en ziektetransmissie. Dit is allemaal voornamelijk omdat dergelijke depots letterlijk bij mensen in huis zijn; we mogen een kijkje nemen bij de grote tanks die vrijwel midden in de woonkamer staan. Hier blijft het water een dag in, zodat het vuil zinkt, waarna het bovenste water uit de grote tank gezogen wordt en in het reinigingssysteem terecht komt. Ik stel 1001 vragen en wordt daarom lachend 'penasaran' genoemd; nieuwsgierig.

Hierna gaan we naar een basisschool, en oh my de ontvangst op het moment dat ze zien dat wij bule zijn. Ze vliegen op ons af en de jongens schreeuwen zo hard als ze kunnen. Veel meisjes kijken me lief aan en giechelen verlegen als ik terug kijk. Onder het mom van kinderen leren door herhaling komen ze na heel vaak zwaaien en uitnodigend glimlachen ook aarzelend mijn kant op. Op het moment dat ik een kind een high-five geef breekt de hel los en verdringt iedereen zich om een high five te krijgen. Ik moet een kindje zelfs van de grond rapen om te voorkomen dat hij plat gelopen wordt. Het doel van ons bezoek is om de kantine te bekijken, waar de puskesmas ook sanitary checks uitvoert, maar aangezien we precies op het einde van de pauze komen maar de kinderen met geen mogelijkheid naar binnen te krijgen zijn komt hier weinig van terecht. We gaan alle klassen af en gaan daar als vanzelfsprekend op de foto met alle kinderen. Hierna krijg ik ook weer van iedereen een handje. Het gebaar van respect voor mensen die ouder dan jij zijn is hier dat je hun hand pakt en deze naar je wang, mond of voorhoofd brengt. Ontzettend schattig, alle hoofdjes die dit heel verlegen doen. Hierna krijgen we, ook als vanzelfsprekend, ook een meet-en-greet met het schoolhoofd, en zelfs het oud-schoolhoofd is voor de gelegenheid op komen draven.  Dag sinterklaasje zingend verlaten we in onze jeep het schoolplein weer. Ik ben het gelukkigste kind van alle 700 die op die school zitten, natuurlijk.

Bij terugkeer in de puskesmas krijgen we een lezing van dr. Tiara over TB en de diagnose en behandeling zoals deze in de eerste lijn plaatsvindt; net wat anders en met net wat minder mogelijkheden dan in het ziekenhuis bedoel ik daar dus mee. Hierna gaan we op home visit bij een meisje met TB. Met onze FFP2 maskers zitten we daar midden in de woonkamer op het tapijt, haast flauw te vallen. We krijgen meteen es the aangeboden en weer verwonder ik me erover dat men zo okay is met het binnenlaten van 3 gek uitziende wildvreemden in hun huis, en zelfs extra hard hun best doen om hun gastvrijheid te tonen. Na de nodige kiekjes en een aanslag van een kip op Bram's leven (het is hier wel een beetje vervallen, dit buurtje) is het ook weer tijd om te vertrekken. De eerste echte volle dag, van 07:30 tot 17:00. Reuze vermoeiend met deze hitte. Onze lieve Sutar is al vanaf 14:00 op ons aan het wachten in het guest house, en heeft heeeerlijk gekookt in de tussentijd. Wat een moppie, we zijn hem alle drie eeuwig dankbaar. Vanavond gaan we weer met Ermina op pad, waarschijnlijk ergens koffie drinken. Morgen staat er een home visit en verder nog een onbekend programma gepland, maar ik maak me niet zo'n zorgen. Dr. Tiara is ontzettend ADHD, maar zo ontzettend leuk en ze doet reuze haar best om ons zoveel mogelijk te laten zien en onze dagen te vullen, wat ook zijn vruchten afwerpt zoals je gemerkt hebt. Ik zie morgen wel weer wat ze in petto heeft. We sluiten de dag af bij Coffee Toffee waar we headsup spelen met Bobby, Ermina, Sutar en Reny.