05/01/2020 Kuning

Overal wordt brood gebakken, in Samarinda is het groen. Net zoals heel veel gebakswaar. Brood is hier niet echt ontbijt; gele rijst wel (nasi kuning). Met mijn nog reeds bestaande jetlag slaap ik een gat in de dag. Dankzij het zonnetje en de warmte hier word je niet echt wakker met een kater, winning voor ons drie. Het is hoog nodig om eens te gaan tannen (vindt ook ons luxepoesje). Dan hebben we in ieder geval een souvenir als we zo net een week te laat voor de vastelaovend weer thuis komen.

Weer terug in de conservatieve wereld betekent dit dat we op zoek moeten naar een plek waar Milou en ik in onze bikini/badpak mogen tannen. Op de meeste plekken kan dit niet. Via dezelfde collega, Anouk, krijg ik de tip om naar hotel Mesra te gaan. Hier kun je redelijk ontspannen in je bikini liggen, zij het dat je waarschijnlijk wel de enige bent. Aangekeken word je er wel, maar dat geldt voor ons overal ongeacht wat we dragen. Wij zijn in ieder geval tevreden. Je kunt er ook nog lekker eten bestellen en koude drankjes, dus we doen ons tegoed aan pisang goreng chokolat (gefrituurde banaan met chocosaus) en verschillende soorten jus (sap). Gaat lekker met mijn fructose inderdaad ja.

Ik heb er een dagtaak aan mij in te smeren, want mijn bouleh huid is niet bepaald gemaakt op dit klimaat. De prestatie van de dag is dat ik niet verbrand ben, behoorlijk trots ben ik daar op trouwens. Wel bestel ik per ongeluk een scooter terug naar ons appartement, in plaats van een auto. Dit zie ik pas als de scooter al aan komt rijden; ik dus op de scooter naar huis. Heel onhandig met mijn badslippers, maar iedereen doet het hier, dus waarom ik niet? Lekker gevoel is het wel, om zo net voor zonsondergang in de toch enigszins afkoelende lucht door de straten te crossen.

Vandaag heb ik voor het eerst gebeld met het thuisfront. Ik heb eigenlijk zoveel te vertellen maar kan te weinig woorden per seconde uitspreken. Heel erg leuk, maar ook wel fijn om straks weer in het echt te kunnen vertellen. Dat duurt nog even, eerst nog hier genieten natuurlijk.

 In mijn lonely planet staat een leuk restaurantje; een must visit. Hier aangekomen blijkt het desbetreffende restaurant er niet meer te zitten maar wel een ander restaurant. Hier is het concept opnieuw het opscheppen van eten langs een buffet, waar we dan weer nog geen 8 euro voor betalen met z'n drietjes.

Na het eten (en de bijbehorende fotoshoot) lopen we een beetje rond in de richting van wat we denken dat dezelfde weg terug is als hoe we met de taxi gekomen zijn. Als we dan op een toch behoorlijk donkere straat uitkomen vinden we het wel welletjes en bellen we weer een taxi. 

Vanavond doen we het rustig aan, morgen hebben we de eerste introdag; een rondleiding over de uni en door het Abdul Wahab Sjahranie (AWS) ziekenhuis (!)