06/01/2020 Co-ass

Aangezien we de ingang van Mulawarman University al gezien hebben, besluiten we dat we dit wel kunnen lopen. Op maandagochtend halen we, zoals je van ons verwacht, ons ontbijtje bij de Holland Bakery. Tot onze schrik blijkt het nog ruim een kwartier lopen vanaf de ingang van Mulawarman University. De faculteitsgebouwen liggen hier nogal verspreid door het bergachtige landschap, waardoor we uiteindelijk toch gedrenkt in het nodige zweet aankomen. Onze begeleidster, Fransiska, is heel erg aardig, en vangt ons goed op. Omdat ik mijn witte jas vergeten ben, heb ik bij de medical supply store in de buurt een doktersjas gescoord; in Nederland dragen de co's namelijk ook een doktersjas. De doktersjas hier is echter meer een soort witte blazer, en als snel blijkt dat de co-ass hier toch iets anders draagt. Dat wordt voor mij dus retour naar de winkel. Als ik dit later op de dag doe blijken deze dames gelukkig niet te beroerd om dit voor mij om te ruilen, met name wanneer ze Bram zien en om een foto met hem vragen, en hij natuurlijk instemt. 

Op de faculteit krijgen we meteen de hoogste pief te ontmoeten, namelijk de rector. Een heel aardige vrouw, die helaas geen Engels spreekt (en wij te weinig Bahasa). Ze biedt ons koekjes aan. Fransiska legt uit dat de Indonesische mensen verbinden door middel van eten, en dat het daarom beter is eten aan te nemen wanneer iemand je iets aanbiedt in zijn of haar huis. Hoewel alle schoolboekenkennis hier op een traag tempo behandeld wordt, leer ik op een dag zoveel over de Indonesische cultuur.

Zo valt het me op dat veel mensen zich lijken te schamen voor hun tanden; wanneer ze lachen of spreken houden ze hun hand voor hun mond. Waarom dit is weet ik eigenlijk niet. Verder is het zo dat je hier altijd iets aanneemt en aanbiedt met je rechterhand; het is onbeleefd om je linkerhand te geven, omdat men zich hiermee afveegt. (fun & also goor fact, had ik ook best pas over 2 maanden willen weten, of helemaal niet)

De persoon die ons eigenlijk een rondleiding zou geven door het ziekenhuis is helaas ziek, en Fransiska kent niet zoveel mensen in het ziekenhuis, maar de onderwijsdirecteur van het ziekenhuis wil ons wel een rondleiding geven. Hier werkt het systeem niet zozeer met opleidingsziekenhuis als in Nederland, dus je bent wat meer afhankelijk van het achter een arts aanhuppelen terwijl hij de nodige dagelijkse taken verricht. 

Ik moet wel een beetje lachen als ik bedenk dat degene die de AVG uitgevonden heeft waarschijnlijk van stress al zijn haren uit zijn hoofd trekt als hij ziet wat hier in het ziekenhuis gebeurt; voordat we goed en wel binnen zijn zijn er al heel veel foto's van ons gemaakt, en willen enkele mensen ook een selfie. Ook een groot deel van het personeel wil met ons op de foto, zo midden in het ziekenhuis. Dit kan in Nederland dus echt echt echt niet, daar heb ik eenmaal gezien hoe een man door een niet zo vriendelijke OK-verpleegkundige flink op zijn nummer gezet werd om deze reden. Het ziekenhuis is vrij groot, en bestaat uit verschillende onderdelen. De twee interne afdelingen heten de Flamboyan ward en (even vergeten). Er is een radiologie en pathologie afdeling, en de kinderafdeling heet (ook even vergeten). Dit zijn de locaties in het AWS waar we ons vooral zullen begeven. Na een keer weten we hier zeker de weg nog niet. Verder zullen we ook nog in twee puskesmas gaan werken, vanuit waar we mogelijk met de pusyandus mee zouden kunnen. In week 6 gaan we meelopen op de kinderafdeling (en ik kan natuurlijk nu eigenlijk al niet wachten tot het zover is).

Op de gangen schudden we heel veel handjes, en ik onthoud lang niet iedereen. Het opvallendste is nog wel dat in het ziekenhuis her en der familieleden verspreid liggen, en er kamers zijn waar familie kan slapen. Aangezien AWS het belangrijkste ziekenhuis in Oost-Kalimantan is, en de enige plek waar bijvoorbeeld malaria behandeld wordt (wat hier weinig voorkomt) moeten mensen soms van ver komen.

Wat erg opvallend is is dat hier een VIP ingang is: mensen die ervoor betalen of mensen die een luxe zorgverzekering hebben krijgen hier een mooiere ingang, met mooiere kamers. Of dit daadwerkelijk voorrang op zorg en beter zorg geeft is me nog niet duidelijk, maar ik kan me niet voorstellen dat iets dergelijks in Nederland voet aan de grond zou vinden, voor basiszorg heet dat dan.

Na deze eerste indrukken is de dag alweer voorbij voor ons (het is 12 uur). 's Middags doen we het rustig aan, en 's avonds gaan we uiteten bij 'Eat Boss', waar je westers kunt eten (is ons luxepoesje aan toe na 3 dagen nasi). Hier eten we een heel erg lekker lavacakeje als toetje, na een goede mac & cheese burger. Het toetje wordt ons door de eigenaar van het restaurant hoogstpersoonlijk gratis aangeboden. 
Ja, ik voel me hier nog steeds een beetje ongemakkelijk bij. Veel liever betaal ik ervoor (en dat doe ik uiteindelijk ook)

Dinsdag staan er voor ons om 9 uur colleges gepland, mits dezelfde persoon van vandaag dan beter is. We zullen het zien!