22/01/2020 Cantik

Op dinsdag gaan we gewapend met onze maskers waardoor het net lijkt of we snavels hebben de tulipe ward op. Daar ligt een patient met mdr-TBC. Door die maskers is het moeilijk ademen, dus ik heb het alles bij elkaar voornamelijk erg warm. Hierna volgt een uitje naar East-Kalimantan Center, een soort souvenirshop (vrijwel de enige) met traditionele cadeaus uit kalimantan. Bram koopt zich een traditionele outfit inclusief hoedje. Daarna slenteren we nog wat rond en drinken we bij 'level 03 rooftop bar' een lekkere virgin cocktail, zoals overal hier. We weer uiteten met onze vriend Wandy die in Singapore geweest is, bij iets dat 'Kantine' heet. Eindelijk kan ik weer een lekkere ravioli eten!! Als ik in mijn eentje over straat loop om mijn wasje weg te brengen, roept er een man naar me of ik Latina ben. Glunderen natuurlijk, toch een beetje bruin geworden inmiddels.

Op woensdag lopen we visite mee, en zien we een hele zieke aids patient die het helaas ook niet redt. Een heel naar beeld om zo'n mager, ziek iemand aan de beademing naar adem te zien happen. Ook zien we onze eigen patient met malaria vivax, weer een andere vorm van malaria.
Het is vandaag groot feest in het teaching center bij het ziekenhuis; de geslaagden leggen namelijk de eed van hippocrates af, waarna ze anders dan in NL niet basisarts maar huisarts zijn, of in een puskesmas aan de gang kunnen. Als bule worden wij ook uitgenodigd en mogen we meegenieten van het buffet dat volgt. Hoewel ik me meer een kamper voel tegenover alle overdressed geslaagden, wordt me door iedereen op het hart gedrukt hoe 'cantik' ik ben, oftwel 'beautiful'. Vervolgens moet ik ook met het eten nog in mn bakkes op de foto natuurlijk. We maken een hoop nieuwe vrienden, die ons vertellen over de geesten van het AWS. Blijkbaar worden hier door zowel patienten als personeel verhalen verspreid over rondspringende lijken; wanneer een patient overlijdt wordt deze toegedekt met witte doeken. Volgens de geruchten hoppen deze lijken wel eens rond in het ziekenhuis in de vorm van geesten, met name tijdens de nachtdiensten. Misschien wel interessant om een keer een nightshiftje mee te draaien dus. Regelmatig stopt het personeel dat met patienten in bedden over de gang loopt om een foto met ons te maken, terwijl ze de patient gerust even laten voor wat hij is. Blijft bijzonder. 

's Middags als ik rustig een middagdutje aan het doen ben komt Bram ineens binnen; er zit een jongeman in de keuken, Sutar, die speciaal voor ons uit Dubai is komen vliegen? Een beetje slaapdronken en verward kom ik uit bed en het blijkt dat hij al sinds jaar en dag optrekt met de Nederlandse studenten toen hij nog in Samarinda woonde. De eerste heeft hij leren kennen toen deze een poging aan het doen was de weg te vinden. Hij heeft nu vakantie en is daarom teruggekeerd naar Samarinda, en was door onze Frank opgebeld (onze NL bijnaam voor de meneer die als bewaker bij ons guesthouse fungeert) dat er weer Bule waren dus dat hij snel moest komen omdat we misschien wel iets nodig hadden!!
Super lief hoe er overal aan ons gedacht wordt, dat wel. Hij moet weer vertrekken, en we spreken af om snel iets te gaan doen. We gaan uiteten bij Boncafe steaks & ice cream. Ik neem me een lekker zalmpje, ook al lang niet meer gehad. Morgen krijgen we les van een Nederlands sprekende radioloog en mogen we de patienten van afgelopen week aan dr. Marwan presenteren.